een samenvatting tot nu toe

Lieve Meg en lieve Janna,

Sinds 6 juni 2014 is ons leven niet meer hoe het van te voren was. Plots was alles anders door een auto ongeluk. Ik geloof nog steeds dat dat ongeluk niet zonder reden was. Dat het bij ons levensverhaal past. Een levensverhaal dat we allemaal al uitgekozen hebben voor we hier op aarde geboren worden. Die visie heeft mij al die tijd overeind gehouden en nog steeds. Al moet ik eerlijk bekennen dat ik nu, bijna 6,5 maand later, pas werkelijk besef wat wij hebben meegemaakt en nog gaan meemaken. We zijn er nog lang niet.

Negen weken heb je op de intensive care gevochten om in leven te blijven, aansluitend nog 7 weken op de medium care, wachtend op het terugplaatsen van je botluiken. Op je verjaardag op 12 september heb je ze weer terug gekregen. Wat een super mooi cadeau! Je kwam terug uit de operatie kamer een uur eerder dan dat je 13 jaar geleden was geboren.... Je ging in ieder geval  "compleet" je 13e jaar in. Amper 10 dagen na de operatie verhuisden jij (en ik) naar het Leijpark revalidatie centrum in Tilburg.  Ik weer in het Ronald mc Donaldshuis Midden-west Brabant. Wat was het wennen daar, van in het AZM waar ik de hele dag van 9,00-22,00u bij jou was, naar nu amper 5,5 uur per dag bij je mogen. Ik heb veel bijgeslapen tijdens jouw middagpauze van 11.30-15.oou .Gewoon moe...   

Op de tijdstippen dat ik wel bij je mocht zijn had je ook therapie, daar stimuleerde ik je om te doen wat ze vroegen. Ik kende je door en door...  In Tilburg hadden we "maar 14" weken de tijd om je in een bewuste toestand te krijgen. Daarna was het spannend of je verder kon revalideren als dat niet zo zou zijn.... Gelukkig in de laatste week  zat je in Paloc schaal 7. Schaal 8 is bewust.... Men  had er vertrouwen in dat je in schaal 8 ook wel zou komen.   

Op 18 december weer een grote verhuizing per ambulance naar het Zuiden, Onze eigen regio :) Adelante in Houthem- Valkenburg was je nieuwe revalidatieplek. Aan de ene kant fijn dichter bij allen: familie, vrienden en bekenden, aan andere kant ook hoe zal dat zijn? Meer 'bemoeienis'?, maar ook meer hulp met jou? meer bezoek? Meer aanspraak voor mij?, etc.  De kerstvakantie kwam en ging voorbij. Het was wennen voor jou en mij. Ik blijf ook nu dicht bij jou, in de Mc Donalds kindervallei. Met kerst was het er druk met gezinnen die hier vakantie kwamen vieren. Nu is het hier stil. Ik ben de enige die hier verblijft.   

Januari 2015 Armand kreeg longontsteking en voor Janna was het even fijner bij mij. Mijn  40ste verjaardag ben ik heel vroeg begonnen met eerst Janna naar school te brengen en daarna weer terug naar jou. het was een super vreemde dag. Een extra taak erbij voor mij, maar ik vond het wel fijn Janna ook bij me te hebben en te zien hoe ze nu ook vrijer werd in de omgang met jou, jullie waren weer zusjes, samen tv kijken, spelletje spelen, elkaar plagen en uitdagen. Maar Janna was ook een zorgzaam zusje toen ik het even niet meer kon. Een avond ben ik weggebleven en toen ging zij <3 Ik was al sinds de laatste verhuizing dag in dag uit bij jou, geen middagje vrij of avond weg, geen weekend even uitslapen, continue al 3 weken op rij.

Het is me nu echter ook echt veel hooi op mijn vork aan het worden. Dit ga ik zo niet lang volhouden. Ik mis mijn eigen leven met mijn vrienden, andere ouders bij jullie op school, collega's en zelfs de leerlingen, mijn werk, mijn vilten en tuinieren. Mijn hele dag draait om jou <3 Ieders leven gaat door en dat van ons ook, maar om niks te horen van deze mensen........ Ik bedacht me nog, als je pas bevallen bent en een baby hebt, dan heb je ook geen tijd voor iets anders, maar je treft wel mensen in hetzelfde schuitje, waarmee je samen het bos ingaat, of gewoon even samen thee gaat drinken. Je hebt eenzelfde onderwerp. Nu lijkt het of er echt niemand is die onze situatie begrijpt. Mensen waarvan ik dacht dat zijn vrienden laten je in de steek geven niet thuis, weten niet wat te zeggen of te doen, steken de straat over of draaien zich weg.... dat doet echt pijn en geeft enorm veel teleurstelling elke keer weer !  Een zwaai of een lach,  een opgestoken duim , een kaartje, een bezoekje,  een hand op de schouder is soms al genoeg.  

Ik heb totaal geen spijt dat ik afgelopen maanden al mijn tijd in jou gestoken heb, ik zie daar nu al de vruchten van, een vrolijke Meg die nog steeds vecht om dat weer aan te leren dat ze allemaal al kon.... Je bent een echte doorzetter lieve meid en weet dat ik super trots ben op jou!! Ook op jou , lieve Janna ben ik trots, Je doet het ook maar 'even gewoon' mee, terwijl je ook pas 11 bent. Voor jou is het leven ook niet meer hoe het was. 

Wat de toekomst zal brengen weet niemand, ik heb per 1 maart geen werk meer, wil er zijn voor jullie, maar zal ook moeten gaan solliciteren (al staat mijn hoofd er niet naar) .... volgende week ga ik even 3 dagen achter elkaar overdag vilten, Ik hoop daar dan ook de rust voor te hebben hier lukt het niet :(    en wat 'men daarvan denkt mogen ze allemaal zelf weten, ik heb dit even nodig. 

Super blij en dankbaar ben ik in ieder geval voor de hulp van mijn man  (op zijn manier), mijn ouders, zusjes en Jacqueline en alle verzorgsters van Meg.