A year ago the revieuw of my youngest sister Debbie

Posted by Debbie on facebook June 7th in Dutch, below English

Zoals mijn andere twee zussen ook al schreven, sommige dingen blijven je bij. Wij waren spaghetti aan het eten in de tuin, toen we een ambulance hoorden. Tobias vroeg: Komt die hier langs? Waarop ik zei: Nee, gelukkig niet. Een paar uur later werd ik gebeld door Selina. Ook dat vergeet ik niet, ik kon niks meer terugzeggen tegen haar na het nieuws. Dit kon toch niet zo zijn? 

Die avond nog extra naar mijn kinderen gaan kijken. Ik was ongeveer 36 weken zwanger. Die eerste paar weken... Ik geloofde dat Meg en Lodewijk, (waar ik zwanger van was) wellicht contact met elkaar hadden. Allebei deels wel en deels niet op deze wereld. Lodewijk Leonard Alexis. Lodewijk, naar 3 (of eigenlijk 4) van mijn en Ingmar zijn opa's (Louis, Aloyisius). Leonard: Ik bleef denken aan een leeuw. Als sterrebeeld? Iets anders? Leonard, het hart van een leeuw. Alexander vonden we altijd al een mooie naam. De betekenis van Alexander is redder van mannen (saviour of men, als ik het goed heb).
Alexis betekent Savirour of mankind, redder van de mensheid. Ook van Meg.
Wellicht wat vreemd, maar ik heb altijd gedacht (nog steeds) dat namen kracht bezitten. Een naam past soms bij iemand, het zegt iets over hoe iemand is. Over zijn daden, karakter. Ik hoopte dat Lodewijk Meg de weg terug zou wijzen. Zoiets.
Als ik het zo schrijf klinkt het wat zweverig, maar waarom ook niet?
Zelf heb ik niet meer zoveel met religie van doen, maar ik geloof wel in krachten van de geest, van de natuur. Bij de ziekenzalving aan Meg haar bed onweerde het. Dat gaf mij rillingen - dat was wat bij mij paste. Twee "geloven/overtuigingen" die Meg kracht en genezing toewensten.
Hetzelfde tijdens de communie van mijn neefje, op zondag 8 juni 2 dagen na het ongeluk. Toen iedereen in de kerk zat barstte er een hevig onweer met plensbuien los, daar liep ik doorheen naar het huis van mijn zus om te kijken of ik daar nog kon helpen. Toen ik terug kwam bij het plein/de kerk, was het onweer voorbij en scheen de zon weer stralend. En de communicantjes kwamen naar buiten.

the church tower bathing in sunlight , the rest dark

the divided sky....

Een jaar later. Gisteren aten we weer buiten. Geen spaghetti. Ik moest denken aan een jaar geleden. Hoe snel kan iets veranderen, en hoe onbenullig zijn zaken als uiterlijk en bezit.
Mijn familie is gegroeid (ik bedoel hier niet mijn gezin mee wink-emoticon ). Het leven is veranderd, vooral voor mijn zussen en mijn ouders. Voor mij veranderde het ook, maar anders. Omdat ik pas net in Bunde woonde (29 Maart waren we verhuisd) was ik nog niet gewend aan onregelmatige familiebezoekjes naar hun en van hun.

Eigenlijk begon de woelige rit al eerder, november 2013. Ik moe van het zwanger zijn, bij mijn zussen/ouders waren er rond die tijd ook al zaken die niet soepel liepen als ik het goed heb. Na het ongeluk met Meg waren er meer hobbels, de soap in de achtbaan ging door. Soap omdat er altijd wel iets gebeurt, en achtbaan omdat het een nog niet over is of het ander dient zich weer aan.
Zo ook bij mijn zussen, het ene obstakel is genomen of het ander dient zich weer aan. Over mijn ouders heb ik ook mijn zorgen gehad. Hun leven is ook ontzettend veranderd, dat draait nu om Meg. Ik ben blij dat mijn moeder nog zo veel voor Meg kan doen, voor haar kan zorgen, en dat mijn zussen ook zoveel voor Janna kunnen doen.

Het heeft zo moeten zijn. Er zijn zoveel toevalligheden... zijn die echt toevallig? Als ik niet hier had gewoond, was de band tussen mij en mijn zussen/ouders erg anders geweest omdat hier in Limburg de lasten gedragen worden. Den Haag is ver weg. Maar ook andere zaken, teveel om op te noemen.
Ik ben blij dat Meg alweer zo ver gekomen is, maar ik hoop ook dat dit niet het eindpunt is. Er is sinds Leypark zo hard aan haar revalidatie gewerkt, maar het lijkt nu wat rustiger. Omdat ze al wat meer kan? Of om het "zwarte gat" na de coma, zoals Kim een tijd terug postte.
Voor Meg, maar ook voor Janna, hoop ik dat ze een mooie toekomst (te beginnen met de pubertijd) tegenmoet gaan, niet gehinderd of emotioneel onherstelbaar beschadigd door dit gebeuren.

Voor mezelf hoop ik mijn hart of overtuigingen te kunnen blijven volgen, en dat is dat werk ondergeschikt is aan gezin, aan leven. Dat ik bewust nadenk over de (ecologische) impact van ons leven, onze manier van leven, en dat probeer te wijzigen. Niet alleen onze eigen gezondheid is belangrijk, ook die van de aarde om ons heen. Dat aandacht, tijd, belangrijker is dan bezit.
Dat familie zeer belangrijk is. Soms kunnen we niet mét elkaar, maar we kunnen zeker niet zónder elkaar.

As my sisters have written, some little things are remembered. We were having spaghetti in the garden, when we heard an ambulance.

Tobias asked: Does it pass here? I replied: No, luckily it doesn’t.

A few hours later I got a phonecall from Selina. This I will not forget either – I was unable to speak after she told me what happened. This couldn’t be?

That evening (and more to come) I had an extra look at my children when they slept. I was about 36 weeks pregnant. The first few weeks after the accident… I believed that Meg and my unborn baby Lodewijk might be in touch with each other. Both partly on this world and partly not. Lodewijk Leonard Alexis. Lodewijk, after 3 (or actually 4) of my and Ingmar’s grandfathers (Louis, Aloyisius). Leonard: I kept thinking of a lion. As astral sign? Something else? Leonard, lion’s hart. We always liked the name Alexander. It’s meaning is saviour of men. Alexis means savior of mankind. Also of Meg.
Maybe a bit strange, but I’ve always thought (still do)  that names posess power. A name fits a person, tells a lot about a person. His/her deeds, character. I hoped that Lodewijk would show Meg the way back. Something like that.

When writing it like this it sounds a bit “dreamy”, but why not?
I’ve distanced myself from religion somewhat, but I do believe in the powers of mind and nature. At the service for the ill/wounded (led by a priest) there was lightning and thunder. It gave me the shivers, as that was something that I connected with. Two convictions wishing Meg strength and healing.

The same during the communion of a nephew, the Sunday after the accident. When everyone was in church there was a fierce thunderstorm with lots of rain. I walked throught it to my sisters house to see if I could help out there. When I walked back to the church, the thunder subsided and the skies turned bright and clear again, no sign of the weather except some poodles on the pavement. Then the children came out of the church.

A year after. We ate outside again yesterday. No spaghetti this time. I thought about a year ago. How fast things can change! And how irrelevant things like looks and posessions are. My family has grown (not meaning my own family, but also my parents and siblings). Life has changed, especially  for my sisters and my parents. For me it changed as well, but different. I had just moved here on March 29^th so I wasn’t used to irregular visits to and from family.

Actually the bumpy ride started before that already, in November 2013. I was tired of being in the beginning of pregnancy, and my sisters and parents also had their issues. After the accident there were ofcourse even more bumps in the road, soap on a rollercoaster continued. A soap because there’s always something happening, and a rollercoaster because one thing hasn’t ended or another issue presents itself. This is also very true for my sisters – one obstacle has been overcome, and the next one stands ready. I had my worries about my parents to – their lives has changed so much, it evolves around Meg. I am glad my mom can do so much for Meg, and that my sisters can do so much for Janna.

It had to be this way. There are so many coincidences… are they really coincidences? If I wouldn’t have moved here then the connection between my sisters and me would have been very different, as the burdens are most heavy here and not 200km away. The Hague is far away then. But also other coincidences, too many to mention.